Wandelen over de Hondsrug

location_onExloo - Borger
U heeft keuze uit wandelingen van 15,0 km of 16,8 km of 17,8 km of 23,4 km.

De langste wandeling gaat langs een het centrum van LOFAR. LOFAR is een uniek ICT-project dat is ontstaan uit de ambitie van Nederlandse sterrenkundigen om het prille begin van ons heelal waar te nemen. Daarvoor is een radiotelescoop nodig die honderd maal gevoeliger is dan de huidige telescopen. LOFAR iz zo'n radiotelescoop, met een netwerk van duizenden sensoren.

Alle routes komen langs het unieke esdorp Bronneger. Het is waarschijnlijk in de 13e of 14e eeuw als satellietdorp van Drouwen ontstaan aan de rand van het beekdal van het Voorste Diep, door de vestiging van een boerenfamilie uit Drouwen die daar onvoldoende bestaansmogelijkheden had. Het dorp wordt in 1381 voor het eerst genoemd. In de omgeving van Bronneger bevindt zich een vijftal hunebedden. De archeoloog professor Albert Egges van Giffen heeft onderzoek gedaan naar deze hunebedden. Het hunebed D21 is vermoedelijk een van de oudste hunebedden (vermoedelijk van 3400 voor Chr.). Vlak hierbij liggen nog 4 hunebedden.

In het onlangs geheel vernieuwde Hunebedcentrum waan jezelf in de prehistorie, de tijd van je vroegste voorouders. Op steenworp afstand van het grootste hunebed liggen de verhalen voor het oprapen, kom interactief in contact met de hunebedbouwers. Ben je nieuwsgierig naar het leven van de hunebedbouwers, met deze nieuwe expositie geniet je volop. En buiten, in het Oertijdpark, sta je oog in oog met de oermens. Bezoek het grootste hunebed van Nederland, dat mag je niet missen.

Hunebedcentrum:
Het Hunebedcentrum in Borger op de Drentse Hondsrug zet u op het spoor naar de prehistorie. Naar de tijd dat de eerste boeren zich in Drenthe vestigden. Deze boeren bouwden de indrukwekkende stenen grafmonumenten waarvan de restanten nu nog steeds in het Drentse landschap zijn te bewonderen. Er staan er nog 54 en het grootste staat pal naast het centrum.

location_onBorger - Odoorn
U heeft keuze uit wandelroutes van 15,8 km of 18,4 km of 21,0 km

U wandelt langs een Pingo-ruïne. Pingoruïnes zijn de overblijfselen van een pingo als het ijs in de ondergrond smelt. Er ontstaat dan een ringvormige krater die wordt opgevuld met smeltwater. Dit meertje kan vervolgens in een warmere tijd weer opgevuld worden met organisch materiaal als gevolg van plantengroei. In de loop der tijd vormt zich uit dit organisch materiaal veen. Later is dat veen er door de mens uit gehaald om te gebruiken als brandstof. Hierdoor werd de vorm van de pingo's weer zichtbaar als ronde meertjes in het landschap.

Vlak voor Odoorn wandelt u nog langs de grafheuvel Eppies Bargie (Eppiesbergje). Je kunt hem niet missen. Er groeien eikenbomen op. In 1937 heeft prof. Van Giffen Eppiesbergje letterlijk tot op de bodem onderzocht. De heuvel stamt oorspronkelijk uit circa 2500 v.Chr. De steentijd eindigde en de bronstijd kwam. De heuvel bleef in gebruik als begraafplaats. De heuvel werd opgehoogd en er kwamen een krans van stenen en een greppel omheen te liggen.

Na 1200 v.Chr. stopte men met het begraven van de overledenen en ging men voortaan zijn doden cremeren. In het Eppiesbergje zijn ook enkele urnen uit die tijd gevonden. Archeologen ontdekten dat rond de heuvel een groot urnenveld moet hebben gelegen.

Pingoruïne bij Ees
Een pingoruïne is ontstaan in de laatste ijstijd, ongeveer 20.000 jaar geleden. In deze ijstijd was Nederland niet bedekt met ijs, maar wel in het grootste deel van Scandinavië en de helft van Groot Brittannie. Ten zuiden van het landijs was sprake van een grote, kale vlakte met een poolklimaat. Felle oostenwinden voerden koude lucht mee van de ijskappen in het noorden en noordoosten. De vorst zorgt dat de grond in de ijstijd voor meters permanent bevroren is. In deze situatie kunnen pingo’s ontstaan. Grondwater kwam omhoog en zodra dit het oppervlak bereikte, bevroor het. Meer grondwater zorgde ervoor dat het bevroren water groeide tot een ijsheuvel oftewel een pingo. Na de ijstijd smolt het ijs en verdween de pingo. Wat overblijft is een pingoruïne, een diepe krater met water. Door de tijd heen groeit de pingoruïne vol met veen. Maar niet altijd… Als de bodem bestond uit grof zand kon het water niet blijven staan. De kuil bij Ees is zo’n voorbeeld.

location_onOdoorn - Exloo
U kunt kiezen uit een wandelroute van 12,6 km of 16,3 km of 19,3 km.

Alle routes gaan door het schapenpark bij het dorp Odoorn. Aan de overkant van de N34 (Hunebed Highway) is een fraai heideveld. Een parkachtig landschap met hier en daar een boom of een groepje bomen. En natuurlijk lopen er heel veel schapen. Er is een tijd geweest dat het Schapenpark een bos was zoals alle Staatsbossen in de buurt. Een zware storm in het najaar van 1972 velde in een paar uur tijd in het gebied tienduizenden bomen. Staatsbosbeheer besloot geen nieuwe bomen aan te planten, maar omheinde het terrein dat bijna 300 hectare groot was. Op dit enorme ‘weiland’ kwamen honderd Drentse heideschapen die er het hele jaar door mochten rondscharrelen. Hun eetlust moest ervoor zorgen dat het Schapenpark niet weer zou dichtgroeien. Midden in het Schapenpark staat het megalitische kunstwerk ‘Ode aan de Zon’ van Rob Schreefel. Vanaf de kunstmatige heuvel ‘Poolshoogte’ met zijn hoge uitkijktoren heb je een prachtig uitzicht over het gebied.
In 1934, bij de tweede ontginningsfase van het gebied, werd in opdracht van boswachter Meelker een heuvel van 13 meter hoogte opgeworpen, naar een ontwerp van zijn zoon, die ook de naam Poolshoogte bedacht. De “klus” werd verricht vanuit de werkverschaffing. De arbeiders moesten dit aanvankelijk met schop en kruiwagen doen. De heuvel wordt in de volksmond dan ook wel de bloedberg genoemd, door de vele bloedblaren van het graven en kruien van de dagelijkse porties zand. Vanaf de top kon de omtrek goed in gaten gehouden worden: men kon er “poolshoogte nemen”. Naast de heuvel, midden in het bos, is een uniek theehuis Poolshoogte. Het is beslist geen straf om hier te lunchen!

Nadat u weer aangekomen bent in Exloo eindigt uw arrangement.